رابطه دین داری با پیشرفت تحصیلی در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تهران سال تحصیلی ۹۳-۹۲

مقدمه: مشخص کردن رابطه دین داری دانشجویان با پیشرفت تحصیلی آن ها، فاصله ی بین ابعاد مختلف دین داری و رشد علمی را در سطح دانشگاه معین می سازد و مسؤولین را در تصمیم گیری و برنامه ریزی برای جلوگیری از ایجاد شکاف بین ابعاد علمی و معنوی در محیط دانشگاه یاری می رساند. هدف این مطالعه بررسی رابطه دین داری در مقیاس کلی با پیشرفت تحصیلی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تهران است. روش ها: در یک مطالعه همبستگی، در سال تحصیلی 92-93، تعداد 385 دانشجو (141 پسر و 244 دختر) در 4 مقطع کارشناسی، کارشناسی ارشد، دکترای عمومی و دکترای تخصصی به روش نمونه گیری دو مرحله ای (طبقه ای و تصادفی) از بین کلیه دانشجویان ورودی سال 91 دانشگاه علوم پزشکی تهران انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل دو بخش سؤالات جمعیت شناسی و پرسشنامه 26 سؤالی گلاک و استارک (glock and stark) شامل 4 بُعد اعتقادی، عاطفی، مناسکی و پیامدی بود. تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و ضریب همبستگی پیرسون انجام شد. نتایج: در مجموع بین میانگین ابعاد چهارگانه دین داری با پیشرفت تحصیلی (079/0p=) ارتباط معناداری یافت نشد. البته یافته ها حاکی از همبستگی معنادار بین بُعد مناسکی دین داری با پیشرفت تحصیلی (115/0, r=05/0p<) دانشجویان بود. نتیجه گیری: یافته های حاصل از این مطالعه نشان می دهد، نقطه ضعف دانشجویان در بعد مناسکی و عمل به دستورات دین است. از این رو توجه بیش تر نهادهای متولی دانشگاه در جهت تقویت بعد مناسکی دانشجویان توصیه می گردد و با توجه به عدم همبستگی بین مجموع ابعاد چهارگانه دین داری با پیشرفت تحصیلی دانشجویان ، شناسایی سایر عوامل مرتبط با دین داری حائز اهمیت است.